„Dlaczego Słowacki wzbudza w nas zachwyt i miłość? (…)

Dlatego, panowie, że Słowacki wielkim poetą był!”

Witold Gombrowicz, Ferdydurke, 1938

Urodził się 4 września 1809 w Krzemieńcu w południowo-wschodniej części dawnej Rzeczypospolitej jako syn Euzebiusza i Salomei. Ojciec, klasycystyczny poeta i profesor na Uniwersytecie  Wileńskim, osierocił go we wczesnym dzieciństwie. Matka ponownie wyszła za mąż za Augusta Becu, profesora medycyny. W swej autobiografii z 1832 roku Słowacki stwierdził, że jest romantycznym poetą mającym od dzieciństwa „powołanie do poezji”, które, niestety, od razu weszło w konflikt z wolą tych, którzy go wychowywali. Przyszły poeta najpierw studiował prawo (1825–1828), które go nie interesowało, a potem (w 1829) podjął pracę urzędniczą w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu w Warszawie. Rozgoryczony i zniechęcony zaczął pisać wiersze.  W swych młodzieńczych utworach podejmował tematykę orientalną lub historyczną. Kreował bohaterów nieprzeciętnych, samotnych, skłóconych ze światem, żyjących problemami własnego wnętrza. Na początku 1830 w roczniku Melitele zadebiutował bezimiennie powieścią poetycką Hugo.
Po wybuchu powstania listopadowego poeta, niezdolny do służby z bronią w ręku, podjął pracę w powstańczym Biurze Dyplomatycznym księcia Adama Jerzego Czartoryskiego. Jako kurier dyplomatyczny Rządu wyjechał Słowacki do Drezna, później do Paryża, gdzie osiadł na stałe. W latach 1832-36 przebywał w Genewie, gdzie ogromny wpływ wywarła na niego przyroda alpejska. Podczas pobytu w Rzymie w 1836 zaprzyjaźnił się z Zygmuntem Krasińskim, który przez długi czas był jednym z nielicznych czytelników doceniających wartość i nowatorstwo jego poezji. W latach 1836-37 odbył podróż do Grecji, Egiptu i Palestyny, w latach 1837-38 przebywał we Florencji.
W 1848, mimo że był poważnie chory, wyruszył do Wielkopolski, by wziąć udział w powstaniu, jednak zamierzeń swych nie zrealizował. Dotarł do Poznania, gdzie wystąpił na posiedzeniu Komitetu Narodowego. Opuścił Poznań na żądanie policji i powrócił do Paryża, gdzie wkrótce zmarł. Pochowany został na cmentarzu Montmartre. W 1927 jego prochy zostały uroczyście przewiezione do Krakowa i złożone w Katedrze Wawelskiej obok prochów Mickiewicza.